اقتصاد دریامحور (یا اقتصاد مبتنی بر دریا) به مجموعه‌ای از فعالیت‌های اقتصادی اطلاق می‌شود که به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم از دریاها، سواحل و منابع آبی بهره می‌گیرند. این نوع اقتصاد در دهه‌های اخیر به‌عنوان یک راهبرد نوین برای توسعه پایدار مطرح شده و به دلایل مختلفی از جمله؛ مزیت جغرافیایی و تجاری، منابع طبیعی گسترده، امنیت غذایی و اشتغال، زیست‌پذیری و توسعه منطقه‌ای، توسعه فناوری و نوآوری، موقعیت ژئوپلیتیکی و نظامی و دلایل متنوع دیگر، از اهمیت فزاینده‌ای برخوردار است.

ایران دارای ظرفیت‌های ژئواستراتژیک بی‌نظیر، منابع طبیعی غنی و سواحل گسترده است. اما تاکنون از این پتانسیل به‌طور مؤثر بهره‌برداری نشده است. شاید عمده چالش‌های کشورمان در این حوزه را بتوان در موارد زیر خلاصه کرد؛

• نبود یک نهاد تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر مرکزی برای مدیریت اقتصاد دریایی
• پراکندگی در تصمیم‌گیری (وجود بالغ بر 22 ارگان دریایی در کشور!)
• ضعف در زیرساخت‌های نرم (فناوری، نظام حقوقی دریایی)
• بهره‌وری پایین بنادر و فاصله گرفتن از نسل جدید بنادر پیشرفته دنیا

تجربه‌های متعدد در کشورهای توسعه یافته نشانگر این واقعیت است که کشورهایی با اقتصاد و سیاست‌های اقتصادی دولتی، کم‌ترین توفیق را در رونق اقتصادی کشور و گردش روان و شتابنده چرخ اقتصاد داشته‌اند. به همین دلیل قوانین بالادستی کشور نیز مؤکداً بر خصوصی‌سازی فعالبت‌های صنعتی، تولیدی و خدماتی تأکید دارند. لیکن؛ در عمل اتفاق چشم‌گیر و مفیدی صورت نپذیرفته است.

در دولت حاضر که به نظر می‌رسد تدبیر و دوراندیشی بر رفتارهای احساسی و اعتقادات سطحی غلبه یافته و کلیت نظام در صدد تعامل بیشتر و بهتر با دنیا است، حمایت از برنامه‌هایی که به تعبیر شعار سال مبنی بر «سرمایه‌گذاری برای تولید» کمک می‌کند، امری ضروری است.